Wanneer u uw computer opstart, merkt u mogelijk dat er tekst op het scherm knippert voordat Windows wordt geladen. Deze tekst beschrijft vaak zaken als RAM-capaciteit, geeft u een lijst met opstartopties waaruit u kunt kiezen, of informeert u alleen over de toets die u moet indrukken om het configuratiehulpprogramma te openen. Op moderne computers is de opstartervaring meestal snel en kent minimale onderbrekingen. Op oudere computers werden echter merkschermen met veel details getoond. Dit maakt deel uit van het BIOS, slechts een klein deel.
De BIOS is het eerste stukje software dat wordt uitgevoerd wanneer een computer opstart. Het stond voor Basis invoer-/uitvoersysteem en werd halverwege de jaren 70 uitgevonden door IBM. Nadat het begin jaren 80 in de pc of pc van IBM was opgenomen, werd het een de facto standaard bij verschillende bedrijven om het te reverse-engineeren om compatibele systemen te creëren.
Wat doet het BIOS?
De primaire verantwoordelijkheid van het BIOS is het lokaliseren en uitvoeren van de bootloader voor een besturingssysteem. Voordat het dat doet, heeft het echter andere taken. De POST-reeks controles identificeert aangesloten hardware en controleert of het mogelijk is om op te starten als er een besturingssysteem aanwezig is. In zijn vroege vormen was dit vrijwel alles wat het BIOS deed. Echt vroege iteraties begonnen standaard met opstarten vanaf een diskette als die aanwezig was en vielen alleen terug naar de harde schijf van het systeem. In latere versies is dit bijgewerkt zodat de gebruiker kan kiezen vanaf welk apparaat hij wil opstarten.
Later, in de jaren 90, werd het BIOS bijgewerkt om een configuratiehulpprogramma toe te voegen. Hierdoor kunnen gebruikers een reeks instellingen op het apparaat wijzigen met het toetsenbord, en mogelijk zelfs overklokken. Nieuwere BIOS-versies ondersteunen ook opstarten vanaf andere opslagapparaten, zoals cd/dvd-stations en USB-opslagapparaten. Als er geen opstartbare schijf werd gevonden, zou het BIOS het bericht "Geen opstartbare schijf gevonden" afdrukken, de gebruiker vragen er een te plaatsen, op een toets drukken om opnieuw op te starten en opnieuw proberen op te starten.
Hoe wordt het BIOS geïmplementeerd?
Lange tijd werd de BIOS-software geladen vanaf een ROM-chip die in een socket op het moederbord was geplaatst. Dit ontwerp betekende dat het BIOS volledig alleen-lezen was en dat configuratie-instellingen elders moesten worden opgeslagen. Het zei ook dat de enige manier om een systeem-BIOS te updaten was door de BIOS-chip op het moederbord volledig te verwijderen en te vervangen. Dit vereiste meestal een verwijderingshulpmiddel en werd niet vaak gedaan. Dit was deels te wijten aan de moeilijkheidsgraad, maar ook de kosten en het algemene gebrek aan noodzaak waren factoren.
In modernere apparaten werd de ROM-chip vervangen door EEPROM, programmeerbaar in situ, en flash-geheugen, dat ook via software werd bijgewerkt in plaats van een hardwarevervanging. Soms worden door moederbordfabrikanten hulpprogramma's beschikbaar gesteld om het BIOS vanuit het besturingssysteem bij te werken. Als alternatief is het over het algemeen mogelijk om een USB-flashstation met een BIOS-image aan te sluiten en het BIOS te flashen via het BIOS-configuratiehulpprogramma.
Hoewel het bijwerken van het BIOS zonder de fysieke BIOS-chip te vervangen eenvoudiger was, zorgde het voor een aantal potentiële problemen. Een slechte update kan het BIOS in een onbruikbare staat achterlaten, waardoor de computer in wezen dichtgemetseld wordt. Om dit risico te verkleinen zijn twee oplossingen ontwikkeld.
Een opstartvergrendeling wordt niet gewijzigd in een BIOS-update en controleert of de rest van het BIOS functioneel is. Als het problemen detecteert, kan de gebruiker opstarten vanaf verwisselbare media om te proberen het BIOS opnieuw bij te werken. De andere oplossing was de dubbele BIOS. In dit geval worden twee exemplaren van het BIOS meegeleverd. De eerste kan worden overschreven. Als het nieuwe BIOS niet kan worden geladen, schakelt het over naar het bekende goede secundaire BIOS.
BIOS-virussen
De mogelijkheid om het BIOS met software bij te werken leidde ook tot het ontstaan van BIOS-virussen. Het eerste BIOS-virus heette BIOS Meningitis. Het infecteerde harde schijven en probeerde antivirusdetectie te vermijden, maar was relatief onschadelijk. Het nieuwste CIH-virus was veel destructiever, omdat het het BIOS uit het flashgeheugen wist, waardoor de computer onbruikbaar werd.
Beide virussen werden in de jaren 90 uitgebracht en slaagden dankzij een gebrek aan beveiligingscontroles. Moderne besturingssystemen zijn veel beter bestand tegen dit soort aanvallen nu er veel beveiligingsverbeteringen zijn doorgevoerd.
Desondanks richten sommige virussen zich nog steeds op de opstartsector die het BIOS laadt, hoewel dit geen directe aanval op het BIOS is. Er is geen manier om 100% te garanderen dat een BIOS-image gedownload van internet veilig is om te gebruiken. Zelfs als het is gedownload van de website van de fabrikant van het moederbord.
Een virus op uw computer kan deze mogelijk infecteren terwijl u deze downloadt. Om deze reden is het essentieel om de handtekening van een BIOS-update te verifiëren voordat u deze toepast. Zelfs dat beschermt u niet tegen een opzettelijk of per ongeluk defecte BIOS-update van de fabrikant. Gelukkig wordt dit risico relatief eenvoudig aangepakt door dubbele BIOS-systemen.
Conclusie
Het BIOS is het basisinvoer-/uitvoersysteem. Het werd uitgevonden en gepopulariseerd in de jaren 70 en 80 door IBM en zijn pc-lijn van computers. Het controleert de hardware op basisfunctionaliteit en laadt het besturingssysteem. Meer recentelijk is het vervangen door UEFI, of Unified Extensible Firmware Interface, die dezelfde functionaliteit en meer functies biedt.
Lange tijd bood UEFI een "legacy BIOS" -modus aan. Zelfs dat wordt echter afgebouwd. Een van de belangrijkste voordelen van UEFI is de mogelijkheid om op te starten vanaf een opslagapparaat met een partitie groter dan 2 TB. Wat zijn uw gedachten over het onderwerp? Laat het ons weten in de reacties hieronder.