De nieuwe iPad Pro van Apple is geweldig, maar iPadOS weerhoudt hem ervan zijn ware potentieel te benutten

De term zelf doet me ineenkrimpen, maar ik voldoe helemaal aan de beschrijving van een ‘digitale nomade’ – iemand die de kost verdient door online te werken vanaf verschillende locaties. Nou ja, dat deed ik in ieder geval, totdat COVID-19 het reizen voor het grootste deel van de wereld doodde. Maar vóór COVID-19 reisde ik minstens één keer per maand vanuit mijn basis in Hong Kong en werkte ik vanuit willekeurige coffeeshops over de hele wereld. En zoals elke tech-liefhebber ben ik altijd op zoek naar een upgrade van mijn uitrusting. In dit geval wilde ik dat mijn draagbare werkmachine kleiner, lichter en zelfs draagbaarder zou zijn.

Dit verklaart waarom ik er zo’n voorliefde voor heb geweldige opvouwbare spullen. Ik droom van een toekomst waarin de telefoon in mijn zak ook volledig kan dienen als mijn werkmachine op een groot scherm. Maar opvouwbare apparaten zijn er nog niet helemaal, dus voorlopig is het enige logische product dat als draagbaarder dan een laptop wordt beschouwd een tablet. Dat is precies de marketinginvalshoek die Apple heeft gebruikt om iPads te verkopen: dat de iPad, vooral het Pro-model, de computer kan vervangen.

Maar de iPad Pro is voor veel mensen ook nog niet helemaal een fulltime werkmachine. Het probleem is niet de hardware: de nieuwe 2021 M1-aangedreven iPad Pro heeft meer verwerkingskracht en een beter scherm dan de meeste laptops ter wereld op dit moment. Het ding dat de iPad Pro tegenhoudt, is software.

Het uitgesponnen, fragmentarische transitieplan van Apple voor de iPad

Sinds het bestaan ​​van de iPad hebben sommige mensen geprobeerd deze te gebruiken in combinatie met een toetsenbord van een derde partij voor een draagbare werkmachine. Maar pas toen Apple in 2015 de iPad Pro lanceerde, met een groter schermformaat en een eersteklas toetsenbordbehuizing, pushte Apple dat idee zelf met een reeks advertentiecampagnes. Ik was natuurlijk mee om de installatie uit te proberen, maar ik vond het bijna onmogelijk om echt werk op de iPad Pro te doen op de eerste plaats. tijd omdat de iPad in 2015 nog steeds maar één app tegelijk kon openen en geen goed bestandsbeheer had systeem.

Dit veranderde met iOS 11 uit 2017, toen Apple de iPad-versie van iOS de mogelijkheid gaf om twee apps tegelijkertijd in gesplitste schermmodus uit te voeren (met indien nodig een derde app bovenaan) en een beperkt archiefsysteem dat zelfs geen externe harde schijven of geheugenkaarten kon detecteren. Het was rond deze tijd dat ik de iPad Pro enigszins als werkmachine kon gebruiken, hoewel de ervaring nog steeds omslachtiger was dan alleen het gebruik van een laptop.

Apple heeft de zaken in 2019 verder verbeterd door iOS in iPadOS te integreren, dat een startscherm met meer informatie bood en ondersteuning voor een externe harde schijf en muis/trackpads. In combinatie met het dure maar uitstekende Magic Keyboard van Apple voelt en ziet de iPad Pro eruit als een laptop.

Apple heeft dus vooruitgang geboekt bij de transitie van de iPad van letterlijk een supergrote iPhone die niet kan bellen naar iets dat lijkt op een productiviteitsmachine. Het neemt gewoon zijn zoete tijd.

Hoe iPadOS dit beest van een machine tegenhoudt

Inmiddels zouden de meeste mensen zich ervan bewust moeten zijn dat de nieuwe iPad Pro 2021 draait op de veelgeprezen M1-chip van Apple, die de computerindustrie een enorme klap heeft gegeven. Uit mijn persoonlijke tests blijkt dat de M1 iPad inderdaad al mijn andere apparaten (i9 Macs, oudere iPads, Android-vlaggenschepen uit 2021) uit het water heeft geblazen in benchmarks en videoweergavetests. Maar dit zijn nichetestscenario's: hoeveel mensen maken regelmatig 4K-video's met meerdere sporen, of helemaal niet? Voor normaal iPad-gebruik voelt het grotendeels hetzelfde aan als het 2020- of zelfs 2018-model van de iPad Pro's. Dit is geweldig in tabletmodus, maar als ik probeer te werken, is iPadOS nog steeds te beperkend.

Het startscherm is niet echt gratis

Laten we beginnen met het startscherm. Het startscherm van iPadOS is eigenlijk gewoon een grotere, bredere versie van het startscherm van de iPhone. Je moet nog steeds apps of widgets in een aangepast raster plaatsen dat van boven naar beneden en van links naar rechts loopt. Ik kan bijvoorbeeld niet al mijn apps op de onderste rij zetten en het bovenste tweederde deel van het scherm vrij laten.

Multitasking

Dan is er sprake van multitasken. Het is te beperkend voor mijn huidige werkstroom om echt maar twee apps tegelijk te kunnen openen. Ik typ dit artikel nu op de iPad Pro en de noodzaak om Slack open te houden neemt al minstens een derde van het scherm in beslag. Ik kan de app uiteraard afsluiten en nog steeds meldingen ontvangen, maar ik word niet als 'online' weergegeven aan mijn collega's. Ik wou dat er een manier was om apps te openen zwevend aanpasbaar venster, zoals je weet, op elke laptop of zelfs op sommige Android-telefoons, zodat ik Slack kan laten draaien, maar het minder schermruimte in beslag neemt.

Te ingewikkeld archiefsysteem

Het bestandsbeheersysteem van Apples (officieel genaamd Files) kan handig zijn als je verdiept bent in het Apple-ecosysteem, omdat het systeem naadloos overgaat in bestanden van iCloud. Ik vind het bijvoorbeeld geweldig dat ik rechtstreeks toegang heb tot bestanden op het startscherm van mijn MacBook in de Bestanden-app van de iPad (of iPhone) (op voorwaarde dat ik voldoende iCloud-opslag heb). Maar sommige basiscomputertaken die we de afgelopen twintig tot dertig jaar hebben uitgevoerd, zijn nog steeds buitengewoon ingewikkeld in het archiefsysteem van Apple.

Als ik een afbeelding van een website of een e-mailbijlage wil downloaden, wordt de standaard downloadmethode gedownload naar de iCloud-schijf van iOS en niet naar de iPad zelf. Als je dat laatste wilt doen (voor offline toegang, of als je iCloud-opslag misschien vol is), moet je eerst opslaan die afbeelding eerst naar de fotogalerij van de iPad, en pas vanaf daar kunt u deze opslaan in de lokale opslag van de iPad. Het is een extra taak waarvoor vijf tot zes tikken nodig zijn.

Beperkte ondersteuning voor externe monitoren

Een andere nieuwe hardware-upgrade voor de iPad Pro van dit jaar is dat de USB-C-poort nu een Thunderbolt-poort is, waardoor deze sneller bestanden kan overbrengen en meer accessoires kan ondersteunen. Maar externe monitor De steun blijft zeer beperkt en bijna nutteloos. Zoals het nu is, kun je alleen maar het scherm van je iPad Pro spiegelen naar een externe monitor. Je kunt het scherm niet uitbreiden om meer schermruimte te krijgen. Zelfs spiegelen is raar omdat de beeldverhouding van 4:3 van de iPad Pro niet goed past bij de meeste monitoren breedbeeld-beeldverhouding, dus er is sprake van een aantal grote 'pillarboxing' - zwarte balken aan de linker- en rechterkant - aan de hand.

De iPad Pro 2021 is te krachtig om alleen maar een iPad te zijn

Deze tekortkomingen in de software, waardoor de iPad nog steeds meer een ‘tablet’ dan een ‘computer’ is, bestaan ​​al jaren. Maar het is vooral frustrerend met de iPad Pro van dit jaar, omdat ze op dezelfde chip draaien als de M1 MacBook Air, waarvan de prestaties universele lovende kritieken hebben gekregen.

Bovendien wordt de iPad Pro op het 1TB-model dat ik test geleverd met 16 GB RAM. Al deze kracht voor een machine die zich nog steeds fundamenteel hetzelfde gedraagt ​​als een iPhone of oudere iPad?

Het goede nieuws is dat er verbeteringen aan iPadOS op komst zijn. Over een week vindt de jaarlijkse Worldwide Developer Conference (WWDC) van Apple plaats, en Apple zal zeker updates voor iPadOS hebben.

De updates moeten echter substantieel zijn, zoals het gerucht dat Apple MacOS-apps zoals Final Cut Pro naar iPadOS brengt. Persoonlijk wil ik verbeterde multitasking zien, zoals zwevende, aanpasbare app-vensters of op zijn minst de mogelijkheid om drie apps tegelijk te splitsen. Een gratis startschermindeling zou ook geen kwaad kunnen.

Als de updates net als de afgelopen jaren incrementeel zijn, dan is deze iPad Pro uit 2021 alsof je een sportwagen van zes cijfers hebt, maar er alleen mee rijdt in stop-and-go-verkeer in de buitenwijken. Het is leuk om te pronken, maar je hebt geen echt gebruik van al die pk's.