Google heeft door 36 Amerikaanse staten een rechtszaak aangespannen wegens vermeend Play Store-monopolie

De Amerikaanse staten Utah, New York, North Carolina en Tennessee voeren een rechtszaak aan die is ondertekend door 32 andere Amerikaanse staten, waarin wordt beweerd dat Google betrokken is bij in monopolistische praktijken om de dominantie te behouden in de distributie van Android-apps en de betalingsverwerking voor digitale inhoud gekocht via Google Play Winkel.

De rechtszaak, die vandaag is ingediend bij de United States District Court voor het Northern District van Californië, beweert dat Google secties 1 en 2 van de wet schendt. Sherman-wet. De eisende staten proberen te voorkomen dat Google ‘technologische obstakels of onnauwkeurige waarschuwingen’ oplegt wanneer gebruikers proberen een app te sideloaden, of contracten gebruikt om verbiedt OEM's om een ​​concurrerende app store vooraf te laden, en om ontwikkelaars te verbieden Google Play te gebruiken om apps of appstores te distribueren die de distributie van apps vergemakkelijken buiten de Google Play Store, van het conditioneren van de toegang tot Google App-campagnes op het plaatsen van een app op Google Play, van het betalen van Samsung of andere OEM's om hun relaties met app-ontwikkelaars of het terugschroeven van het opbouwen van concurrerende app-winkels, van het betalen van app-ontwikkelaars om hen ervan te weerhouden apps buiten Google Play aan te bieden, en meer. De volledige rechtszaak is te lezen

hier, maar we hebben de onderstaande argumenten en bewijzen samengevat, zodat u niet alle 144 pagina's hoeft te lezen (hoewel ik u toch aanbeveel dat te doen).

Heeft Google het monopolie op app-distributie en betalingsverwerking?

Of Google al dan niet het monopolie heeft op de distributie van Android-apps staat ter discussie, aangezien Android gebruikers apps laat sideloaden en OEM's hun eigen app-winkels vooraf kunnen laden. De rechtszaak wijst echter op (helaas geredigeerde) interne Google-cijfers waaruit blijkt dat het aantal gebruikers die sideloading hebben ingeschakeld en het marktbereik van alternatieve app-winkels is heel erg beperkt. De Google Play Store in de VS distribueert bijvoorbeeld ‘meer dan 90% van alle Android-apps in de Verenigde Staten. Geen enkele concurrerende Android app store heeft meer dan 5% van de markt." Zo verliezen apps die niet deelnemen aan de Google Play Store de toegang tot de ongeveer 130 miljoen Android-apps. Wat betreft sideloading stelt de rechtszaak dat Google vervelende barrières en waarschuwingsberichten oplegt die gebruikers afschrikken om te profiteren van de functie.

Verder wordt in de rechtszaak aangevoerd dat er feitelijk geen markt is voor Android-toestellen zonder de Google Play Store. Aangezien Android "het enige levensvatbare besturingssysteem is waarvoor licenties beschikbaar zijn voor fabrikanten van mobiele apparaten die hun apparaten op de markt brengen en verkopen aan Amerikaanse consumenten", heeft Google "een duurzaam monopolie macht op de markt en een aanzienlijke invloed op fabrikanten van mobiele apparaten en ontwikkelaars van Android-apps.' De rechtszaak vermeldt dat 'zelfs nieuwkomers met veel middelen, zoals Microsoft en Amazon is er niet in geslaagd een ‘licentieerbaar mobiel besturingssysteem’ te creëren. Android is ‘alleen in naam ‘open source’, aangezien het door Google gecertificeerde Android-besturingssysteem vrijwel alle huidige Android-apparaten aanstuurt. apparaten. Vanaf juli 2020 werd "meer dan 99%" van de telefoons met een gelicentieerd mobiel besturingssysteem aangedreven door Google's Android.

De rechtszaak beweert dus dat Google voldoet aan de criteria om te worden beschouwd als een monopolie dat onderworpen is aan de Amerikaanse antitrustregelgeving.

Hoe schaadt het vermeende monopolie van Google gebruikers?

Vervolgens wijst de rechtszaak op verschillende manieren waarop consumenten en app-ontwikkelaars in de 36 Amerikaanse staten schade ondervinden van het vermeende Play Store-monopolie van Google.

Volgens de rechtszaak worden consumenten benadeeld omdat ze meer moeten betalen voor apps en content (de ‘supracompetitieve commissie’ van Google, zoals de klacht het noemt). Ze worden ook geschaad door het “verlies aan concurrentie tussen betalingsverwerkers, die aanzienlijk lagere commissies kunnen bieden, zoals evenals verbeterde betalingsfuncties, klantenservice en gegevensbeveiliging." De rechtszaak laat zien hoe alternatieve betalingsverwerkers werken leuk vinden PayPal En Hersenboom brengen aanzienlijk minder kosten in rekening dan Google Play Billing, dwz. 2,9% van de transactie plus een vaste 30 cent.

App-ontwikkelaars worden intussen benadeeld wanneer "sommige potentiële consumenten... afzien van in-app-aankopen, wat resulteert in gederfde winst." Google Play Facturering verder App-ontwikkelaars ‘disintermediairen’ van hun klanten, waardoor ze geen ‘op maat gemaakte klantenservice kunnen bieden voor kritieke klantinteracties’ zoals betalingsgeschiedenis en terugbetalingsverzoeken." Ten slotte verhindert de gedwongen koppeling tussen de Google Play Store en Google Play Billing "ontwikkelaars om het onderzoeken, ontwikkelen en op de markt brengen van innovatieve nieuwe apps, wat resulteert in nog meer winstderving voor hen en minder innovatie en keuze voor consumenten."

Hoe handhaaft Google zijn vermeende monopolie?

Het grootste deel van de rechtszaak beschrijft de praktijken waaraan Google naar verluidt deelneemt om zijn dominantie over app-distributie op Android en betalingsverwerking in de Play Store te behouden.

Om te beginnen krijgt Google tot 30% van het geld wanneer een gebruiker een app, digitale inhoud of abonnement koopt bij Google Play, hoewel dit niet het geval was. onlangs verlaagd naar 15% voor inkomsten onder de $ 1 miljoen. Wat problematischer is, is de manier waarop het bedrijf concurrentiebeperkende praktijken zou gebruiken om ‘deze extravagante commissie te innen en te behouden’.

De klacht richt zich op "vijf categorieën van concurrentiebeperkend gedrag waardoor Google de concurrentie bij de distributie van Android-apps en in-app-aankopen heeft belemmerd." De klacht betoogt dat er bij het ontbreken van dit gedrag ‘hevige concurrentie’ zou zijn op de markt voor de verwerking van in-app-betalingen voor Android en dat het ‘monopolie voor app-distributie van Google zou kunnen worden verstoord’.

1. Ten eerste creëert en legt Google belemmeringen op om ‘het ecosysteem voor de distributie van Android-apps te sluiten’. Dit doen ze door ‘onnodig brede beperkingen op te leggen aan het direct downloaden van apps en appstores’ (d.w.z. sideloading), waarbij gebruik wordt gemaakt van Mobile Application Distribution Agreements (MADA's) met fabrikanten van Android-apparaten om te voorkomen dat zij het besturingssysteem aanpassen om deze beperkingen op te omzeilen sideloading, waardoor wordt voorkomen dat concurrerende app-winkels worden gedistribueerd op Google Play en wordt voorkomen dat niet-Play-app-winkels en -apps advertenties kopen op YouTube en Google Zoekopdracht. App-campagnes zijn alleen beschikbaar voor ontwikkelaars die hun app op Google Play vermelden.

2. Ten tweede gebruikt Google een 'wortel-en-stok-benadering' om de concurrentie te ontmoedigen van de enige entiteiten die hun positie in de app-distributie (OEM's en providers) in gevaar zouden kunnen brengen. De wortel is omzetverdelingsovereenkomsten (RSA's), terwijl de stok achter de deur contracten zijn die OEM's dwingen Google vooraf te laden Play Store (MADA's), voorkom dat deze wordt verwijderd en zorg ervoor dat er geen andere app store meer kan worden getoond prominent. Soms hebben RSA's het vooraf laden van concurrerende app-winkels "ronduit verboden", met uitzondering van OEM- of carrier-branded-winkels.
3. Ten derde probeerde Google "Samsung af te kopen" om de concurrentie van de Galaxy Store te beperken. Google zou onder meer van de Galaxy Store een ‘white label’ willen maken voor de Play Store, zoals in Samsung zou de backend van Google Play gebruiken – inclusief Google Play Billing – en de Galaxy Store behouden branding.
4. Ten vierde zou Google stimuleringsprogramma's hebben gelanceerd om de winst te delen met grotere app-ontwikkelaars, in een poging te voorkomen dat ze naar een concurrerende winkel zouden verhuizen of hun eigen winkel zouden oprichten. We weten niet precies over welke stimuleringsprogramma's de rechtszaak gaat, maar... dit concept is niet ongehoord.
5. Ten vijfde verplicht Google het gebruik van Google Play Billing voor alle in-app-aankopen.

Het pak breidt vervolgens elk van deze punten uit met specifieke voorbeelden. Als het om sideloading gaat, stelt de rechtszaak dat Google's waarschuwingen aan gebruikers over sideloading "het risico schromelijk overdrijven". Ook al scant Google regelmatig apps met Play Protect en zelfs als een app door duizenden andere gebruikers is sideload (en dus voor analyse naar Play Protect is geüpload), waarschuwt Google de gebruiker nog steeds voor het sideloaden van de app, die volgens de rechtszaak 'misleidend en uitsluitend' is. De rechtszaak laat zien hoe Google verheven beweringen doet over hoe Android ‘tot in de kern veilig’ is, maar toch openlijk waarschuwt tegen Zijladen. Het risico van het sideloaden van een app is dankzij Play Protect verwaarloosbaar, volgens een whitepaper van Google uit 2018, aangehaald in de rechtszaak. In het witboek werd vastgesteld dat potentieel schadelijke toepassingen (PHA’s) aanwezig zijn op ‘slechts 0,08% van de apparaten die uitsluitend Google Play gebruikten' en op '0,68% van de apparaten waarop apps van buiten Google zijn geïnstalleerd Toneelstuk.'"

De ‘wortel-en-stok-aanpak’ van Google wordt in de rechtszaak nader gedefinieerd. Met name OEM's die Google Mobile Services (GMS) vooraf willen installeren, een pakket Google-apps dat de Google Play Store - moet een Anti-Fragmentation Agreement (AFA) of recenter een Android Compatibility Commitment ondertekenen (ACC). De eerste belangrijke bepaling van de ACC is geredigeerd, maar de tweede dwingt OEM's naar verluidt om in te stemmen met beperkingen op het maken en verkopen van apparaten met een gevorkte versie van Android. Dit betekent dat OEM's geen door Google gelicentieerde Android-apparaten kunnen verkopen, noch een apparaat waarop een gevorkte versie van Android draait. De normen zouden ook vereisen dat OEM's de beperkingen en waarschuwingen van Google over sideloading implementeren.

Zodra een OEM een AFA of ACC heeft ondertekend, moet hij of zij een Mobile Application Distribution Agreement (MADA) met Google ondertekenen, die hem dwingt meerdere Google-apps te bundelen. tot 30 – als ze Google Play Services vooraf willen kunnen laden, die belangrijke API’s biedt zoals pushmeldingen en locatiediensten waar veel apps van afhankelijk zijn. Omdat veel apps afhankelijk zijn van Google Play-services, moeten OEM's de voorwaarden van de MADA accepteren om ook de Play Store vooraf te laden en voorkomen dat andere app-winkels bekendheid verwerven, waardoor de dominantie van de Play Store verder wordt verankerd, aldus de rechtszaak.

Ontwikkelaars moeten ondertussen een Distributieovereenkomst voor ontwikkelaars (DDA) die hen verhindert apps op Google Play te distribueren die "de distributie van software [vergemakkelijken]. applicaties en games voor gebruik op Android-apparaten buiten Google Play." Deze bepaling verhinderde Epic het verspreiden ervan Epic Games Store-app in de Play Store.

Interessant genoeg laat de rechtszaak zien hoe Google zich bedreigd voelde door de samenwerking van Samsung met Epic breng Fortnite naar de Galaxy Store, aangezien Samsung ook toestond dat de Epic Games-app andere distribueerde apps. Bovendien, toen Samsung ‘exclusieve deals’ begon te sluiten met andere populaire app-ontwikkelaars en ‘zijn voornemen kenbaar maakte’ om Door de Galaxy Store op het startscherm van nieuwe apparaten te plaatsen, heeft Google de dreiging van een groeiende Galaxy "preventief vernietigd" Winkel. Het lanceerde een naamloos initiatief dat naar verluidt tot doel had de afhankelijkheid van populaire mobiele games van Google Play te versterken en Samsung ervan te overtuigen zijn inspanningen met de Galaxy Store op te geven. Google zou Samsung naar verluidt "ontelbare voordelen en concessies" hebben aangeboden om te voorkomen dat de Galaxy Store zou worden uitgebouwd.

Hoewel Google stimuleringsprogramma's zou aanbieden om de winst te delen met grotere app-ontwikkelaars, lijkt het erop dat dergelijke inspanningen er niet in zijn geslaagd grote muziek- en videostreamingdiensten te verleiden. Vanaf november 2021 moeten abonnementsstreamingdiensten voor muziek en video zich echter ofwel onderwerpen aan Google, ofwel consumenten de mogelijkheid ontzeggen om abonnementen te kopen bij hun Android-apps." Dit geldt ook voor "abonnementsdiensten, waaronder die voor het zoeken naar werk, dating, fitness en andere apps." Als een app ervoor kiest om niet te voldoen, kan deze alleen een ‘alleen streaming’ (niet-transactionele) versie van de app die consumenten niet eens kan informeren dat ze elders een abonnement kunnen kopen of voor betaling buiten de app kunnen worden doorgestuurd. Dit betekent dat een dienst als Spotify (als deze de ‘alleen streaming’-route zou volgen) geen manier zou hebben om luisteraars van gratis muziek om te zetten in betalende abonnees. Het feit dat Google Play meer apps dwingt Google Play Billing te gebruiken werd vorig jaar onthuld, maar de informatie over de bepaling ‘alleen streaming’ is iets nieuws dat door de rechtszaak wordt onthuld.

Ten slotte wordt in de rechtszaak betoogd dat, zelfs als er sprake is van een kleine prijsstijging of kwaliteitsvermindering van de app-distributie, het zeer onwaarschijnlijk is dat een bepaalde consument Android voor iOS zal verlaten. Daar zijn meerdere redenen voor, waaronder de enorme financiële investering in het kopen van een apparaat, het verliezen van toegang tot gekochte digitale inhoud en het verliezen van toegang tot gegevens die op dat apparaat of in apps zijn opgeslagen. Die onwil om over te stappen wordt nog groter wanneer de consument meerdere apparaten binnen hetzelfde ecosysteem bezit (bijvoorbeeld een tablet, smartwatch of smarthome-apparaten). Veel Amerikanen betalen ook voor apparaten op basis van afbetalingsplannen voor apparatuur, waardoor het moeilijk wordt om te vertrekken vanwege contractuele overeenkomsten. Ten slotte is het besturingssysteem waarop het apparaat draait slechts een van de vele overwegingen waar een consument aan denkt bij het kiezen van een nieuw apparaat.

Wat is het antwoord van Google?

In een korte blogpostGoogle schetst waarom zij van mening is dat de rechtszaak ongegrond is. Om te beginnen legt Google uit hoe iedereen apparaten kan aanpassen en bouwen met het Android-besturingssysteem, aangezien het open source is rechtszaak weerlegt dit door te zeggen dat Android "alleen in naam 'open source' is vanwege de noodzaak om GMS te verzenden en zich dus aan de regels van Google te houden voorwaarden. Google stelt verder dat iedereen apps kan downloaden van een concurrerende app store of rechtstreeks van een ontwikkelaar website en dat Android sideloading niet verhindert zoals een bepaald concurrerend mobiel besturingssysteem (iOS) doet.

Google zegt dat de rechtszaak de concurrentie negeert waarmee Google Play te maken krijgt vanuit de Apple App Store en dat het merendeel van de inkomsten uit de mobiele app store via iOS wordt behaald. De rechtszaak gaat in ieder geval in op het eerste punt door te vermelden hoe de lock-in van het ecosysteem, de incompatibiliteit van apps en andere factoren ervoor zorgen dat de Play Store niet echt concurreert met de Apple App Store.

Vervolgens vermeldt Google hoe apparaatfabrikanten en providers concurrerende app-winkels vooraf kunnen laden naast Google Play, en dat populaire Android-apparaten zoals de Amazon Fire-tablet niet eens hebben Google Spelen. Het eerste is een twistpunt, aangezien Google naar verluidt actie heeft ondernomen tegen OEM's als OnePlus Ik probeer de Epic Games Store vooraf te installeren, en hoe het bedrijf Samsung zou hebben aangevallen vanwege zijn pogingen om de Galaxy Store op te bouwen. Wat dit laatste punt betreft, is het de moeite waard erop te wijzen dat in de rechtszaak werd vermeld hoeveel apps afhankelijk zijn geworden van Google Play-services, waardoor apps geen andere app-winkels meer kunnen ondersteunen.

Google spreekt dan over app-ontwikkelaars. Ten eerste stelt het dat ontwikkelaars buiten de app met klanten kunnen communiceren over goedkopere aanbiedingen of beschikbaarheid in een concurrerende app store. Met name kunnen ontwikkelaars echter niet communiceren binnen de app of in de Play Store-lijst, waardoor deze opties feitelijk onzichtbaar zijn voor de meeste gebruikers. Vervolgens zegt Google dat de Play Store het groeivermogen van ontwikkelaars niet belemmert; ontwikkelaars verdienden vanaf februari 2020 meer dan $ 80 miljard via Google Play, en de Android-app-economie en Google Play hebben bijgedragen aan het creëren van bijna 2 miljoen Amerikaanse banen. De rechtszaak kwantificeert niet echt hoeveel schade het vermeende monopolie van Google aan gebruikers en app-ontwikkelaars toebrengt, dus Google heeft hier een punt.

Google vermeldt verder hoe het investeert in middelen om apps te bouwen, de kosten te verlagen en bedrijven te laten groeien. inclusief het maken van tools waarmee ontwikkelaars de testlast kunnen verminderen, bètatests kunnen uitvoeren en hun apps kunnen monitoren schaal. Google wijst er ook op hoe het investeert in beveiliging; Google Play Protect scant meer dan 100 miljard apps per dag en voorkwam in 2019 1,9 miljard malware-installaties. De rechtszaak bracht echter wel naar voren hoe een Google-manager intern de minderwaardigheid van Google Play Billing erkende, maar het is onduidelijk wanneer die verklaring werd afgelegd toen de details werden geredigeerd. De rechtszaak wijst er ook op dat de veiligheidsclaims van Google niet stroken met hun waarschuwingen over de gevaren van sideloading.

In de blogpost van Google wordt vervolgens gesproken over de betalingsverwerkingsservice. Het bedrijf wijst erop dat slechts 3% van de ontwikkelaars op Google Play digitale producten of inhoud verkoopt, en dat is ook zo onderworpen aan een progressieve servicetoeslag van 15% over de eerste verdiende $ 1 miljoen en vervolgens 30% voor alle inkomsten boven $ 1 miljoen. Bovendien zegt Google dat deze rechtszaak alleen is "namens die 0,1% van de ontwikkelaars" die onderworpen zijn aan servicekosten van 30% (d.w.z. degenen die meer dan $1 miljoen per jaar verdienen.) "Deze rechtszaak gaat niet over het helpen van de kleine man of het beschermen van consumenten. Het gaat om het stimuleren van een handvol grote app-ontwikkelaars die de voordelen van Google Play willen zonder ervoor te betalen”, aldus Google in zijn blogpost.

Ten slotte vermeldt Google dat de rechtszaak weglaat dat veel andere app-winkels ook soortgelijke kosten in rekening brengen en zo een gecentraliseerd factureringssysteem beschermt consumenten tegen fraude en biedt hen een gemakkelijke manier om aankopen op één plek te volgen.