Een eerste blik op 'The One Device'

Deze maand is het tien jaar geleden dat de originele iPhone in 2007 werd uitgebracht. Hoewel het basisverhaal van het apparaat bekend is, zoals hoe de iPad voor de iPhone is gemaakt, heeft Motherboard-editor Brian Merchant gewerkt aan een volledige geschiedenis van de iPhone. Het boek bevat tientallen interviews van het oorspronkelijke iPhone-team. Onlangs deelde hij een uiterst controversieel fragment met The Verge, lees dat fragment hier.

gerelateerde artikelen

• Apple's volgende grote grens: uw gezondheidszorg
• Apple is de nieuwe Microsoft (en dit is waarom dat geen slechte zaak is)
• Hoe Apple's mantra om nee te zeggen leidde tot $ 250 miljard aan contanten
• Apple News: gemak of overbelasting van informatie?

Geheime geschiedenis van iPhone: oorsprong

Merchant beschrijft hoe in 2004 hooggeplaatste werknemers begonnen te verdwijnen. Eén voor één werd iemand vermist zonder een goede uitleg over waar ze heen waren gegaan. Steve Jobs, die zojuist het iPhone-idee had goedgekeurd, had geweigerd om externe medewerkers voor het project in te huren en vertelde zijn leider Scott Forstall dat hij en iedereen in zijn team stil moeten blijven, of hun baan verliezen.

Het punt is dat het verhaal over Jobs die besloot dat het tijd was voor een telefoon terwijl hij naar de iPad keek niet klopt. Niemand bij Apple kan het eens worden over het oorsprongsverhaal. Phil Schiller in 2012:

"Er waren veel dingen die leidden tot de ontwikkeling van de iPhone bij Apple... Ten eerste stond Apple al jaren bekend als de maker van de Mac... maar het had een klein marktaandeel. En toen hadden we een grote hit, de iPod. Het was de iPod-hardware en de iTunes-software. En dit veranderde echt ieders kijk op Apple, zowel binnen als buiten het bedrijf... mensen begonnen te vragen: Nou, als je een grote hit kunt hebben met de iPod, wat kun je dan nog meer doen? En mensen suggereerden elk idee, een camera maken, een auto maken, gekke dingen.

Geheime geschiedenis van de iPhone: de Rokr

Toen de iPod steeds dominanter werd, werd het Apple duidelijk dat ze niet voor altijd op deze manier konden overleven. Naarmate telefoons slanker en krachtiger werden, zou het voor een fabrikant gemakkelijk zijn om een ​​mp3-functie aan een telefoon toe te voegen. Apple besefte dit en besloot een relatie met Motorola uit te testen.

Het apparaat dat ze maakten, de Rokr, was een afvalcontainerbrand. Het was enorm, aanzienlijk dikker dan andere Moto-vlaggenschepen en kon slechts 100 nummers bevatten.

Bovendien was Steve Jobs in het openbaar terughoudend gebleven, zelfs niet om het idee van het maken van een telefoon te koesteren. Tijdens een interview met Walt Mossberg op All Things D 2005 zei hij:

"Het probleem met een telefoon is dat we niet erg goed zijn om door openingen te gaan om bij de eindgebruikers te komen. Dus de fabrikanten van handsets krijgen echt deze grote dikke boeken van de providers en vertellen hen dat dit is wat je telefoon gaat worden. Daar zijn we niet goed in."

Jobs geloofde dat echt

Zelfs als Apple een geweldige telefoon zou kunnen maken, zouden ze providers niet kunnen overtuigen om hen controle te geven. Mossberg suggereerde dat Apple een MVNO creëert, licentiespectrum van een provider, maar met behoud van creatieve controle. Hij antwoordde dat het een rommelig idee was.

Maar door een apparaat te maken met een fabrikant die al bij de vervoerders is, kunnen ze het probleem mogelijk oplossen. Dit werkte niet. Zelfs voordat het werd gelanceerd, wist iedereen bij Apple dat het onzin was, en Jobs was zichtbaar gefrustreerd toen hij het apparaat in 2005 introduceerde.

Het falen van de Rokr overtuigde Steve Jobs er uiteindelijk van om toestemming te geven voor de telefoon.

Geheime geschiedenis van iPhone: P1 of P2

Interne politiek leidt ertoe dat twee afzonderlijke teams aan een telefoon werken.

De eerste was P1, geleid door iPod-leider Tony Fadell. Zijn apparaat was het best te omschrijven als een iPod die telefoneerde. Het klikwiel behouden en een nieuwe gebruikersinterface maken op basis van het iPod OS.

De tweede was P2, geleid door Apple VP Scott Forstall, die uiteindelijk het iPhone-team zou leiden tot zijn ontslag in 2012. P2 gebruikte de multi-touch-technologie van tabletprojecten, naast een nieuw besturingssysteem op basis van OS X en ontworpen door het team van Forstall.

P1 begon echter uit elkaar te vallen. Ondanks dat het de oorspronkelijke keuze van Jobs was, was een klikwiel gewoon niet de juiste interface voor een telefoon en begon P2 levensvatbaarder te worden.

Toen P1 uit elkaar viel, toonde Jobs voor het eerst Fadell P2 in een vergaderruimte op een gigantische tafel met een projector. Fadell noemde het een leuk idee, maar zei dat het nog lang niet in de buurt van productie was.

Terwijl Apple-managers streden om P1 en P2, beweert Fadell dat Phil Schiller een ander perspectief had:

...Phil Schiller, hoofd marketing van Apple, had een antwoord: geen van beide. Hij wilde een toetsenbord met harde knoppen. De BlackBerry was misschien wel de eerste populaire smartphone. Het had een e-mailclient en een klein hard toetsenbord. Nadat alle anderen, waaronder Fadell, het erover eens waren dat multitouch de weg vooruit was, werd Schiller de enige overblijver.

Hij "zat daar gewoon met zijn zwaard elke keer uit en zei:" Nee, we moeten een hard toetsenbord hebben. Nee. Hard toetsenbord.' En hij luisterde niet naar reden, want we zeiden allemaal: 'Nee, dit werkt nu, Phil.' En hij zou zeggen: 'Je moet een hard toetsenbord hebben!' ', zegt Fadell.

Geheime geschiedenis van iPhone: scheiding van macht

Naarmate de tijd verstreek, stierf P1. Jobs was ervan overtuigd dat P2 de juiste keuze was, vooral nadat het team had bedacht hoe het touchscreen voor de telefoon kon worden aangepast. Jobs besloot de teams te splitsen, waarbij Fadell het hardwareteam leidde en Forstall de software.

Tegelijkertijd begon Jobs vervoerders te benaderen voor mogelijke deals. Niemand was bereid de creatieve controle af te staan ​​aan een fabrikant, behalve Cingular. Ze kwamen met een nieuwe deal “Geef ons vijf jaar exclusiviteit; je doet het op jouw manier.”

Geheime geschiedenis van iPhone: moderne controverse

Na de publicatie van het fragment in The Verge vorige week werd vooral één opmerking als zeer controversieel gezien. De verklaring van Fadell dat Schiller een hardwaretoetsenbord wilde, was nieuws, en mensen die Schiller kennen, vonden het belachelijk. John Gruber bij Daring Fireball vorige week:

Ik weet niet of het waar is of niet dat Schiller in zijn eentje aandrong op een Blackberry-achtig toetsenbord. Maar zelfs als dat waar is, ziet het er achteraf alleen maar dwaas uit, vooral als dit argument plaatsvond voordat het softwareteam van de iPhone een proof-of-concept softwaretoetsenbord had bedacht...

Dus ik zeg dit gewoon: dit verhaal over Phil Schiller die aandringt op een hardwaretoetsenbord komt van één bron, en die ene bron is de man die weliswaar meer dan een jaar heeft gewerkt aan iPhone-prototypes met een klikwiel koppel.

Toen, in een zeldzame beweging, ging Schiller naar Twitter om het verhaal te ontkennen:

Schokkend genoeg gaf Fadell toe dat het ook vals was:

Toonaangevende Brian Merchant om te zeggen:

Al deze controverse draait om een ​​klein fragment uit het boek, dat zeker veel sappigere details zal bevatten. Zorg dat je lees het hele fragment, en bekijk hier het boek op Amazon.