Deklaratywny język znaczników, znany również jako opisowe lub semantyczne języki znaczników, to warianty języka znaczników, w których język opisuje tylko to, co powinno pojawiają się, ale nie opisuje szczegółowo, w jaki sposób, pozostawiając interpretatorowi zdefiniowanie poprzez coś w rodzaju standardowego wzorca stylizacji lub poprzez użycie drugorzędnej stylizacji język.
Technipages wyjaśnia deklaratywny język znaczników (DML)
Jednym z przykładów DML jest HTML, w języku oryginalnym HTML dołącza tylko etykiety określające, czym jest załączony tekst, np. jeśli są w
lub jeśli są witp., to pozostawia interpreterowi (przeglądarce w przypadku HTML) decyzję, gdzie umieścić elementy na stronie. Współczesny HTML(5) różni się tym, że dodaje nowe znaczniki, które nie są całkowicie deklaratywne, takie jak lub które sprawiają, że załączony tekst jest odpowiednio kursywa i pogrubienie.
XML (eXtensible Markup Language) jest najlepszym przykładem DML. W XML cała treść jest posortowana na znaczniki, które są czysto opisowe, w niektórych implementacjach nazwy znaczników mogą mieć znaczenie, ale te znaczenia są wyłącznie czytelne dla człowieka. XML ma być jak najbardziej elastyczny w odniesieniu do nazewnictwa, sam standard nie wymaga nazewnictwa w ogóle ogranicza i ma być strukturą dla języka, wokół którego ma być budowany, ponieważ taki XML jest idealny do użycia w Pszczoła.
Typowe zastosowania deklaratywnego języka znaczników (DML)
- Deklaratywny język znaczników może być również znany jako opisowy lub semantyczny język znaczników.
- Deklaratywne języki znaczników są używane do oznaczania części dokumentu, a nie do dostarczania konkretnych instrukcji dotyczących sposobu ich przetwarzania.
- Deklaratywne języki znaczników zachęcają autorów do pisania w sposób, który opisuje materiał koncepcyjnie, a nie wizualnie.
Typowe nadużycia deklaratywnego języka znaczników (DML)
- Deklaratywny język znaczników to dłuższe określenie języków znaczników.