Zdecydowana większość komputerów jest podłączona do jakiejś sieci, takiej jak sieć domowa, korporacyjna sieć LAN i Internet. Sieci te są podporą nowoczesnej komunikacji, umożliwiając komunikację między wieloma urządzeniami.
Aby komunikować się efektywnie, używany jest schemat adresowania, który pozwala określić, gdzie ma przebiegać komunikacja sieciowa. Główny schemat adresowania używany w Internecie jest znany jako adresy „IP” lub protokołu internetowego. Obecnie działają dwa schematy adresów IP. IPv4 to tradycyjny schemat adresowania. IPv6 jest wprowadzany jako zamiennik, ponieważ w schemacie IPV4 zabrakło użytecznych adresów.
IPv4 i IPv6
Adresy IPv4 są zazwyczaj wyświetlane w notacji „kwadrat z kropkami”, gdzie są cztery zestawy do trzech cyfr oddzielone kropkami, na przykład: 192.168.0.1. W tym zapisie każda z czterech liczb musi zawierać się w przedziale od 0 do 255. Szereg typów adresów jest odkładanych na bok jako mające specjalne znaczenie. Na przykład wszystkie adresy IPv4 zaczynające się od 192.168 są zarezerwowane do użytku w sieciach lokalnych i nie mogą bezpośrednio komunikować się z Internetem. Oznacza to, że wszystkie sieci domowe, a nawet korporacyjne mogą ponownie wykorzystywać ten sam zestaw adresów jako metodę efektywności alokacji adresów.
Wskazówka: często adresy IP zarówno w IPv4, jak i IPv6 mają po sobie ukośnik i liczbę, taką jak „/24”, zwaną maską podsieci. Maska podsieci służy do wskazania, która część adresu odnosi się do adresu sieciowego, a która określa adres hosta w tej sieci. W przypadku sieci /24 pierwsze 24 bity binarne adresu są używane do oznaczenia adresu sieciowego, a reszta do określenia hostów w tej sieci.
Adresy IPv6 są bardziej skomplikowane do wyświetlenia. Mogą być wyświetlane z maksymalnie ośmioma segmentami składającymi się z maksymalnie czterech cyfr szesnastkowych oddzielonych dwukropkami. Przykładowy adres IPv6 może wyglądać tak: fe80:4749:dadb: 748d: ff: 334c: ffff: f000. Użycie liczby szesnastkowej oznacza, że każda cyfra może mieć wartość 0-9, a-f. Segment może być krótszy niż cztery cyfry, ponieważ pomija się wiodące zera. Podobnie jak w przypadku IPv4 niektóre typy adresów są zarezerwowane do określonych zastosowań. Wszystkie adresy IPv6 zaczynające się od „fe80” są adresami lokalnymi z takimi samymi ograniczeniami, jak lokalne adresy IPv4.
Wskazówka: często możesz zobaczyć, że adresy IPv6 są znacznie krótsze z podwójnym dwukropkiem pośrodku, na przykład fe80:da29::9999. Jest to skrócona notacja mająca na celu ułatwienie czytania, pisania i zapamiętywania adresów IPv6. Segmenty składające się z czterech zer można całkowicie pominąć i zastąpić podwójnym dwukropkiem „::”. Jeśli dwa lub więcej segmentów obok siebie składa się wyłącznie z zer, można je pominąć i zastąpić jednym użyciem podwójnego dwukropka. Aby móc zrekonstruować pełny adres, tylko jeden ciągły zestaw segmentów może być pominięty na adres.
Adres pętli zwrotnej
„Adres sprzężenia zwrotnego” to kolejny przykład adresu zarezerwowanego. Podobnie jak adresy lokalne, które mogą pozostać tylko w sieci lokalnej, adresy pętli zwrotnej mogą pozostać tylko na komputerze lokalnym. Jeśli komputer spróbuje wysłać wiadomość na adres sprzężenia zwrotnego, wiadomość nigdy nie zostanie wysłana do sieci, ale zamiast tego zapętli się bezpośrednio z powrotem do komputera. Zwykle nie jest to przydatne dla większości użytkowników, jednak może być przydatne, aby uzyskać dostęp do usług sieciowych, takich jak serwery internetowe na urządzeniu.
W IPv4 adres „127.0.0.1” jest obsługiwany przez wszystkie urządzenia jako adres pętli zwrotnej. Technicznie każdy adres zaczynający się od „127” jest zarezerwowany do użycia jako adres pętli zwrotnej, ale nie wszystkie urządzenia obsługują to użycie. Czasami możesz zobaczyć adres zapisany jako „127.0.0.1/8”, ponieważ tylko pierwszych osiem bitów binarnych jest używanych do oznaczenia części sieciowej adresu pętli zwrotnej.
W IPv6 adres pętli zwrotnej to „::1”. Tylko jeden adres jest przydzielany do użytku na potrzeby pętli zwrotnej. Czasami może być zapisany jako „::1/128”, ponieważ wszystkie 128 bitów binarnych jest używanych do oznaczenia sieciowej części adresu.
Wskazówka: Termin „localhost” jest zarezerwowany w schemacie DNS w odniesieniu do adresów sprzężenia zwrotnego.
Jeśli korzystasz z serwera WWW na swoim komputerze, możesz połączyć się z nim w przeglądarce internetowej, wpisując adres sprzężenia zwrotnego. Na przykład: " http://127.0.1”, “ http://::1”, oraz " http://localhost” wszystko działa na komputerze, z którego przeglądasz.
Wskazówka: możesz również ręcznie określić numery portów, jeśli hostujesz usługi na niestandardowych portach